Vandaag tikten de fijne regendruppels uitnodigend tegen de ramen en deuren van mijn (inmiddels) warme huisje en luisterde ik naar mijn innerlijke stem. Of ik buiten kwam spelen. En ik kwam buiten spelen.
Ik pakte mijn fiets en trapte de wijde wereld in. De wijde wereld gegoten en besloten in Coelhorst. Dit kleine prachtige stukje wereld lag er op het eerste gezicht verlaten en donker bij. Ik moest hard trappen tegen de wind in en voelde haar ijzig koud tegen mijn voorhoofd en om mijn oren suizen. De miezerregen tintelde op mijn huid. Mijn al bijna drie maanden durende nieuwsgierigheid ging ik aan de wilgen hangen: ik sloeg een pad in wat ik al zo vaak links had laten liggen. Op het Natuurmonumentenbord was wel een tekst toegevoegd. Dat moest ergens in de afgelopen week zijn gebeurd dan. 'Verboden toegang voor onbevoegden' stond er nu bij. Geen idee waarvoor je bevoegd moest zijn. Ik voelde mij niet zo aangesproken.
Het was redelijk begaanbaar, maar veranderde al snel in een modderig pad. Mijn fietsbanden slipten weg in de drassige grond. Ik ging verder lopen en mijn schoenen veroorzaakten zompige zuigende geluiden. Het begon steeds harder te regenen en te waaien en de lucht werd donkergrijsblauw. Ergens in de verte hoorde ik mijn geheugen roepen dat ik dit pad al eerder bewandeld had. Maar ik wilde op verkenningstocht. Diep in gedachte liep ik stevig door. Mijn zintuigen namen het over. Op scherp. Ik snoof de geur van natte aarde en bladeren op. De natuur stroomde door mijn aderen en de regendruppels over mijn wangen. Vermengd met tranen. Ik kon er niets aan doen. Maar het was bevrijdend. En ik voelde me enorm verbonden.
Het pad liep dood. Althans, het pad kwam uit op een weidse akker waar ik weinig te zoeken had. Tenzij... had ik niet iets te zaaien? Zie, zo bevoegd als wat dus! ;-)
Bright windy blessings, Marielle
vrijdag 27 november 2009
maandag 23 november 2009
ook de kosmos is voor de gek te houden
Alles moet nog een beetje (opnieuw) vorm krijgen. En met alles bedoel ik mijn weblog en mijn leven (dat is wel zo'n beetje alles toch?) ;-) Ik ben nog niet helemaal uit over de exacte invulling ervan. Maar dat ik op een keerpunt in mijn leven sta is zo helder als de sterrenhemel bij -10. En ik krijg er enorm veel vlinders van.
Een jaar geleden was mijn leven compleet anders. Alles wat er in het afgelopen jaar gebeurd is had ik niet kunnen vermoeden. En niet willen weten ook, want dan was ik denk ik voortijdig ingestort. Nu heb ik het toch maar mooi gefikst. Afstand van alles moeten doen en loslaten was onvermijdelijk en zéker niet altijd mijn eigen keuze. Ik heb het dan ook als vreselijk ervaren. Maar vooral was het zó nodig! Achteraf gezien dan (natuurlijk, zoals zo vaak). En nu zit ik in de aanloop van een nieuwe kwantumsprong.
Toch zit er duidelijk nog iets tussen en in mijn oren.. Onrust. Ruis. Oude patronen. Mijn roeping en de natuur (synoniem in mijn geval?) lonken. Overduidelijk. Maar ik versta ze alleen nog niet zo goed. Ik heb de immense stilte van mijn kern nog niet bereikt.
Maar sinds vanochtend weet ik wel wat me te doen staat. En het is zó simpel (wat is schrijven toch heerlijk (&) makkelijk) ;-) Het enige wat ik hoef te doen is datgene wat mij energie geeft verwelkomen in mijn leven en omarmen. Hoe klein het ook is. De Kosmos begrijpt wat ik wil en alles zal als vanzelf gaan stromen. En uiteindelijk zal ook ík begrijpen wat ik wil en zal mijn roeping zich als een kruimelspoor voor mij openbaren.
En dat kleine begin is er eigenlijk al. Ik heb bijzonder(e) inspirerende mensen leren kennen. Ik geniet van mijn 'stal' in de prachtige landelijke en rustige omgeving. En van de opleidingen Astrologie en Spirituele Ontwikkeling. Ik ben met een nieuw weblog begonnen. In februari ga ik collecteren voor Amnesty International. Ik ben gevraagd om (na 11 jaar) op mijn hoorn mee te spelen met het Nieuwjaarsconcert (en ik heb ja gezegd). Mijn wedergeboortebeer is in de maak :) En ik heb de Cirkelvraag eindelijk de lucht in gegooid...
Durven vertrouwen. En luisteren naar je gevoel. Je bent nooit te oud om opnieuw te beginnen. En op de plaats rust is soms de belangrijkste stap die je op dat moment kunt zetten.
Tja, je moet maar weten dat ook de Kosmos voor de gek te houden is...
Bright & shaping blessings, Marielle
Een jaar geleden was mijn leven compleet anders. Alles wat er in het afgelopen jaar gebeurd is had ik niet kunnen vermoeden. En niet willen weten ook, want dan was ik denk ik voortijdig ingestort. Nu heb ik het toch maar mooi gefikst. Afstand van alles moeten doen en loslaten was onvermijdelijk en zéker niet altijd mijn eigen keuze. Ik heb het dan ook als vreselijk ervaren. Maar vooral was het zó nodig! Achteraf gezien dan (natuurlijk, zoals zo vaak). En nu zit ik in de aanloop van een nieuwe kwantumsprong.
Toch zit er duidelijk nog iets tussen en in mijn oren.. Onrust. Ruis. Oude patronen. Mijn roeping en de natuur (synoniem in mijn geval?) lonken. Overduidelijk. Maar ik versta ze alleen nog niet zo goed. Ik heb de immense stilte van mijn kern nog niet bereikt.
Maar sinds vanochtend weet ik wel wat me te doen staat. En het is zó simpel (wat is schrijven toch heerlijk (&) makkelijk) ;-) Het enige wat ik hoef te doen is datgene wat mij energie geeft verwelkomen in mijn leven en omarmen. Hoe klein het ook is. De Kosmos begrijpt wat ik wil en alles zal als vanzelf gaan stromen. En uiteindelijk zal ook ík begrijpen wat ik wil en zal mijn roeping zich als een kruimelspoor voor mij openbaren.
En dat kleine begin is er eigenlijk al. Ik heb bijzonder(e) inspirerende mensen leren kennen. Ik geniet van mijn 'stal' in de prachtige landelijke en rustige omgeving. En van de opleidingen Astrologie en Spirituele Ontwikkeling. Ik ben met een nieuw weblog begonnen. In februari ga ik collecteren voor Amnesty International. Ik ben gevraagd om (na 11 jaar) op mijn hoorn mee te spelen met het Nieuwjaarsconcert (en ik heb ja gezegd). Mijn wedergeboortebeer is in de maak :) En ik heb de Cirkelvraag eindelijk de lucht in gegooid...
Durven vertrouwen. En luisteren naar je gevoel. Je bent nooit te oud om opnieuw te beginnen. En op de plaats rust is soms de belangrijkste stap die je op dat moment kunt zetten.
Tja, je moet maar weten dat ook de Kosmos voor de gek te houden is...
Bright & shaping blessings, Marielle
Labels:
dagboek
zaterdag 14 november 2009
pluto kraken
Ter ere van een grote astrologische gebeurtenis in mijn leven waar ik nu middenin zit, namelijk het 'kraken van Pluto', wilde ik toch graag nog één oud verhaal uit het stof halen. Ik was toen ik dat schreef nog wat onwetender over astrologie dan nu, maar als je je afvroeg wat dat 'Pluto kraken' in mijn profiel toch betekent, dan krijg je hierop alvast een antwoord. Later zal ik schrijven hoe ik het kraken van Pluto zelf ervaar en wat ik er inmiddels nog méér over weet. Iets waar ik toen duidelijk toch wat minder mee bezig was. Maar toen kon ik ook nog niet weten wat ik nu weet...
Labels:
astrologie,
dagboek
vrijdag 13 november 2009
fantasieën, verwachtingen en positief denken
Verwachtingen zijn vaak een grote valkuil. Want als een verwachting niet uitkomt ben je teleurgesteld. In jezelf, in een ander of in een situatie. Vaak ten onrechte. Na vele malen in deze kuil gevallen te zijn probeer ik die verwachtingen tegenwoordig dan ook zoveel mogelijk te vermijden. Maar dat valt vies tegen. Ze liggen overal op de loer en sluipen er toch vaak als klein ongedierte in.
Nu ben ik erg van het positief denken. Ik geloof in datgene wat ik heel graag wil. En ik geloof ook in de kracht daarvan. Maar op een dag werd ik toch weer keihard met mijn neus op een realiteit gedrukt waarbij ik ineens dacht: Wat is eigenlijk het verschil tussen verwachtingen en positief denken?...
Nu ben ik erg van het positief denken. Ik geloof in datgene wat ik heel graag wil. En ik geloof ook in de kracht daarvan. Maar op een dag werd ik toch weer keihard met mijn neus op een realiteit gedrukt waarbij ik ineens dacht: Wat is eigenlijk het verschil tussen verwachtingen en positief denken?...
Labels:
dagboek,
uit het stof,
zoektocht
donderdag 12 november 2009
ons levenskompas
Na twee weken volledige rust, waarvan één week in een klooster, ben ik weer opgeslokt door het leven van alledag. Ik zit weer negen uur op kantoor en niet meer drie keer per dag in een een kerk om meditatieve en Christelijke liederen te zingen en lange tijd te mediteren. Ik sta weer in de file op de A4 in plaats van in de rij voor een bord eten. Mijn eten ligt weer op een porceleinen bord in plaats van op een plastic bord. Ik eet weer met een volledig bestek in plaats van alleen met een lepel. Ik slaap weer in een 2-persoonsbed in plaats van in een stapelbed in een barak. Ik leef niet meer in de mistige heuvels van Taizé, maar in hartje Den Haag. En de broeders in witte gewaden hebben weer plaats gemaakt voor gehaaide mensen in snelle pakken.
Mis ik de rust en de eenvoud? Ja. Maar...
Mis ik de rust en de eenvoud? Ja. Maar...
Labels:
dagboek,
uit het stof,
zoektocht
woensdag 11 november 2009
2012: de 5de dimensie
Momenteel glijden we langzaam, na zo'n 2100 jaar, van het vissentijdperk het watermantijdperk in. Daarnaast verwachten sommige bronnen op 21 december 2012 een wereldveranderende gebeurtenis waarvan we momenteel in de aanloopfase zitten. Dit uit zich in een bewustzijnsverruiming en verandering in waarneming van de werkelijkheid...
En je kunt er in geloven of niet. Stof tot nadenken geeft het zéker...
En je kunt er in geloven of niet. Stof tot nadenken geeft het zéker...
Labels:
2012,
uit het stof
Abonneren op:
Posts (Atom)