Ik loop tegen een vreemd fenomeen aan. Misschien heet dat fenomeen zelfs wel Marielle. Hoe gek is het als je jezelf niet kent?
Ik zou het liefst een complete e-mailwisseling hier willen plaatsen. maar dat is te persoonlijk. Jammer, want allemachtig, wat leerzaam.
De laatste tijd verzamelen er zich mensen om mij heen die mij, zeer kritisch, maar zonder oordeel, wijzen op mijn gedrag. En terwijl ik daar weer op reageer, geef ik mezelf antwoord. Als een soort explosief geweld ontvouwt zich mijn eigen waarheid en wordt deze aan mij geopenbaard.
De grootste ontdekking is dat ik altijd denk voor en vanuit een ander. Niet op de betweterige manier, maar op een soort van rekening-houden-met manier
(attent? nee dat is het dus niet). Dat is er zó ingeslopen
(ik weet niet waarom?) dat ik geen idee meer heb wat ík nu wil. En vind. Hoe raar is dat? Als iemand mij toch moet kennen..?
Ik bied bij voorbaat al mijn verontschuldigingen aan. Voel mij schuldig wanneer een ander moeite voor mij moet doen. Wil niemand kwetsen of ongelukkig maken
(eigenlijk is dat best een arrogante gedachte..). En ik denk vaak dat ik geen recht van spreken heb. En vanuit al dát soort gedachten (de externe factoren) vormt zich mijn eerste reactie, die zelden aangeeft wat ik zelf wil. En dan te bedenken dat ik mezelf zo 'vrij' vond. Ja. Sorry..
En dat gebeurt dan iedere dag. Tijdens de kleinste alledaagse gebeurtenissen. Een simpel ja of nee zul je mij, om die reden, daarom ook zelden horen zeggen op een nog simpelere (persoonlijke) vraag.
Onlangs bleef het na een
(uitgebreid 'ja maar omdat dus toen') antwoord van mij even stil aan de andere kant van de lijn. Net toen ik bedacht dat mijn analytische inzicht kennelijk een verpletterende indruk had achtergelaten, volgde een nieuwe, ontnuchterende, bijna retorische, vraag: “Word jij soms niet ongelofelijk moe van jezelf?!”
(Mijn antwoord zal ik achterwege laten..)
Het gekke is: ik was me er niet eens van bewust hóe sterk dit in mij aanwezig is. En dat terwijl het volgens mij dé oorzaak is van veel van mijn ‘listige levensvragen’. Er zit uiteraard nog een veel diepere laag onder
(want dit komt ergens vandaan zegt de ongeschoolde psycholoog in mij), dus ik haal de schop vast uit de schuur om de onderste steen boven te krijgen.
(Met transit Pluto vierkant mijn Maan en vierkant mijn Pluto en conjunct mijn Zwarte Maanszone gaat dat ook wel lukken en de klankborden en spiegels kruisen natuurlijk ook niet voor niets nu mijn pad)
Wat ik al wel helder heb is dat, net als bescheidenheid, ondergeschiktheid de mens niet
(let wel: níet) siert. Het is te gemakkelijk. Terwijl situaties er juist voor geen enkele partij helderder of simpeler op worden. Niemand heeft er baat bij als je niet voor jezelf durft te spreken. Sterker nog: de wereld wordt er niet mooier op. Er is geen sprake van eerlijkheid, duidelijkheid, eenvoud, respect en positiviteit. Niet naar jezelf. En dus ook niet naar een ander. En die ander krijgt vaak ook nog eens, stiekem, de schuld. Want jíj bent toch het slachtoffer?...
Ik heb mezelf nu de volgende opdracht meegegeven: stel jezelf de vraag: “word ik (!) er nu blij van?” en schrap daarbij (in eerste instantie) alle 'externe factoren'. Klinkt simpel, maar ik kan me niet herinneren wanneer ik zóiets moeilijks heb moeten doen.
Met dank aan PM, RR, JW en MvB.
Inner blessings, Marielle
Voetnoot: aangezien ik een persoonlijke reactie kreeg over volledig doorslaan, egoïsme, opstandigheid, sterallures, extreem en hautain gedrag, en omdat 'mam' mijn blog niet direct begreep, lijkt me een concreet voorbeeld op zijn plaats :) Nu lijkt het voor sommigen kennelijk wat rigoureus en extreem. Wat ik bedoel is in feite iets heel simpels:
PM aan de lijn. En PM had een document dat wel eens interessant zou kunnen zijn voor mij.
PM: wil jij dat document nu hebben?
IK:
(weet dat PM al in bed ligt = externe factor) dat kan morgen ook wel
PM: dat vraag ik niet, wil jij het NU hebben?
IK: maar dan moet jij je bed uit, het kan echt wel wachten tot morgen
PM: hou toch eens op met denken voor een ander en zeg nou eens wat jíj wilt!
Dát bedoel ik. Een heel 'simpel en klein' voorbeeld. Maar dit gebeurt dus ook in grote, meer elementaire situaties. Op zich helemaal niet erg. Maar wél wanneer het gevolg is dat ik daardoor vragen als 'wat wil ík' en 'wat vind ík fijn' nu héél moeilijk, soms zelfs níet kan beantwoorden. Wat fluitenkruidje in haar reactie hieronder zo treffend en confronterend 'gebrek aan identiteit' noemt.
Daar wil ik dus heel graag aan werken. En dat heeft helemaal níets te maken met 'geen rekening meer willen houden met anderen'. Simpel samengevat wil ik eigenlijk gewoon zeggen: vergeet jezèlf niet, wanneer je rekening houdt met anderen. En nee.. ik ben geen heilige. Soms ben ik wel eens wat meer afwezig dan mensen lief is. Maar is dat niet wat anders?