plotseling

Ik ben er nog. Maar mijn leven nam vorige week donderdag ineens een drastische wending (om 't maar even niet-dramatisch te benoemen) ;-) Vlak voordat ik naar Voorst vertrok om met 'mam en zus' heerlijk te gaan genieten in de sauna, deelde de 'boer' plotseling mee dat ik per 1 april kon vertrekken. 'Omdat ik nog steeds geen baan heb, de zomer eraan komt en hij dan zijn privacy kwijt is overdag'. En dat had hij al aangekondigd in januari.. Die man verzint echt continu de meest bizarre onvriendelijke dingen of ontkent of verdraait zonder blikken of blozen gemaakte afspraken. Ik heb ook zelden zò'n negatief persoon meegemaakt als hij. Wat ik allemaal al niet heb moeten slikken het afgelopen half jaar. Stond ik dan. Zonder contract. En met mijn temperament... Ik ben de volgende dag naar 't juridisch loket gegaan. Ook zonder contract heeft hij geen poot om op te staan. Maar mijn gevoel van 'fijn wonen' en de verstandhouding waren er na deze 'aanvaring' niet echt beter op geworden. Binnen een bijna onvoorstelbaar snelle tijd vond ik iets anders via HOD. Waarschijnlijk voor korte duur, maar alles beter dan hier nog langer blijven. Tot overmaat van ramp heb ik sinds eergisteren ook geen internet meer. Dat deelde ik met mijn buurmeisje, maar ook zij gaat verhuizen en had de boel per de 25ste afgesloten. Vanaf volgende week zaterdag zit ik in m'n nieuwe huisje. Hoe ik daar internet ga regelen zie ik dan wel. Nu eerst pakken. Daar ben ik reuzegoed in.. Moving blessings, Marielle

fijne lente equinox / happy ostara!

rik, die hemel en aarde verbond

Gisteren was het wereldwijd π-dag. Vandaag is het Rik-dag. Niet wereldwijd. Maar wel met een impact die voor mij groter is dan dat. Op 15 maart, in het jaar 1973, werd Rik geboren. Rik, met wie ik sinds de kleuterschool in de klas zat. Rik, met wie ik later zou gaan trouwen. Rik, die mij bewees dat er meer is tussen hemel en aarde.

Het was zomervakantie 1988. De laatste zaterdag van juli zou hij gaan surfen met een vriendje van hem. Ze fietsten samen naar één van de vele plassen waarmee ons dorp was omgeven. Niet wetende dat het ook hun laatste zaterdag zou zijn; bij een onbewaakte spoorwegovergang benam de net voorbij gedenderde trein het zicht op de trein die van de andere kant kwam...

Toen ik het verschrikkelijke nieuws een dag later hoorde was het even alsof er ook een trein over míj heen reed.

Ik was er kapot van en kon de eerste dagen niets anders dan huilen. Zo ook op de dag voor zijn begrafenis. Huilend keek ik door mijn slaapkamerraam naar boven en praatte tegen hem. Ik snikte hoe verdrietig en boos ik was en ik smeekte om een teken als hij nu gelukkig was en het goed was ‘aan die andere kant’.
...
Het was indrukwekkend druk op zijn begrafenis. Na de begrafenis was er gelegenheid tot condoleren. In een lange rij stond ik te wachten, terwijl ik zocht naar woorden die ik kon zeggen tegen zijn vader, moeder, broertje en oma. Ik kon ze niet vinden.

Na een lange tijd was ik aan de beurt. Ik weet niet waarom, maar op dat moment keek ik op mijn horloge.

Het was 15:35 uur.

Zijn moeder en oma omhelsden me. Deze omhelzing had ik niet verwacht en ik schrok er een beetje van. Ik had ze alleen maar handen zien schudden. Met z’n drieën stonden we daar en zijn moeder troostte mij (..) met de woorden dat Rik gelukkig was in de hemel en dat daar veel wind was. Perfect om te surfen. Ik kon alleen maar knikken. En huilen.

’s Avonds toen ik naar bed ging keek ik op de klok die in mijn slaapkamer hing. De klok stond stil.

Op 15:35 uur.

Even voelde ik een enorme stilte. Ik pakte de klok van de muur en rolde de batterijen een kwartslag. De stilte werd doorbroken door het getik. De klok deed het nog minstens een jaar op diezelfde batterijen.

Memorial blessings, Marielle

hapπ birthday!

Mama, Erwin, Marco, Jan, Albert r.i.p. Einstein en alle andere bijzondere mensen die op deze mooie pi-dag jarig zijn.

Constant valuable blessings, Marielle



How I need a drink, alcoholic in nature, after the heavy lectures involving quantum mechanics...

hoe de leeuw, de ram & de koe de lente inluiden

Mars loopt weer recht! Sinds vanavond 18:07 uur. En vanaf morgenavond dezelfde tijd weer op volle snelheid. Aangezien mijn vorige weersvoorspelling aan de hand van astrologie helemaal de mist in ging, zou ik mij er niet meer aan wagen. Maar vandaag was er geen mist te bekennen en waren hemel en hoofd helder, dus ach.. ik werp een natte vinger in de lucht en een blik in Solar Fire.

Het is afgelopen met de kou! Mars, de planeet van onder andere hitte, staat in Leeuw (het teken van de Zon). En over tien dagen, 20 maart, ook aan het begin van de avond, glijdt de Zon het teken Ram in (en dat is weer het teken van de planeet Mars). Dit is het astronomische begin van de lente. En van Ostara. Iemand die daar momenteel níet naar verlangt?

Vanaf dat moment (20 maart, 18:33 uur) zijn de Zon en de planeet Mars dus gezellig op bezoek in elkaars teken (en staan ze ‘in receptie’ zoals dat in de astrologie heet). Met een opperbest en dus zonnig humeur verstrengelen ze hun krachten en vormen ze een extra energetisch krachtveld. Als dat geen warmere dagen voorspelt (eet ik mijn muts op). En met een beetje lef (en huis-tuin-en-keuken-astrologie) ga ik nu zeggen dat 25 en 26 maart twee écht warme uitschieters zullen zijn... (brr)

Eén ding is in ieder geval zeker: eind maart mogen de koeien weer naar buiten! :)

Warm spring-like blessings, Marielle



PS: vannacht droomde ik dat Karen mij heel hard op de vingers tikte voor dit bericht. Ik werd alleen net wakker voordat ze me ging uitleggen waarom...

dirigent van mijn eigen hart

Ik loop tegen een vreemd fenomeen aan. Misschien heet dat fenomeen zelfs wel Marielle. Hoe gek is het als je jezelf niet kent?

Ik zou het liefst een complete e-mailwisseling hier willen plaatsen. maar dat is te persoonlijk. Jammer, want allemachtig, wat leerzaam.

De laatste tijd verzamelen er zich mensen om mij heen die mij, zeer kritisch, maar zonder oordeel, wijzen op mijn gedrag. En terwijl ik daar weer op reageer, geef ik mezelf antwoord. Als een soort explosief geweld ontvouwt zich mijn eigen waarheid en wordt deze aan mij geopenbaard.

De grootste ontdekking is dat ik altijd denk voor en vanuit een ander. Niet op de betweterige manier, maar op een soort van rekening-houden-met manier (attent? nee dat is het dus niet). Dat is er zó ingeslopen (ik weet niet waarom?) dat ik geen idee meer heb wat ík nu wil. En vind. Hoe raar is dat? Als iemand mij toch moet kennen..?

Ik bied bij voorbaat al mijn verontschuldigingen aan. Voel mij schuldig wanneer een ander moeite voor mij moet doen. Wil niemand kwetsen of ongelukkig maken (eigenlijk is dat best een arrogante gedachte..). En ik denk vaak dat ik geen recht van spreken heb. En vanuit al dát soort gedachten (de externe factoren) vormt zich mijn eerste reactie, die zelden aangeeft wat ik zelf wil. En dan te bedenken dat ik mezelf zo 'vrij' vond. Ja. Sorry..

En dat gebeurt dan iedere dag. Tijdens de kleinste alledaagse gebeurtenissen. Een simpel ja of nee zul je mij, om die reden, daarom ook zelden horen zeggen op een nog simpelere (persoonlijke) vraag.
Onlangs bleef het na een (uitgebreid 'ja maar omdat dus toen') antwoord van mij even stil aan de andere kant van de lijn. Net toen ik bedacht dat mijn analytische inzicht kennelijk een verpletterende indruk had achtergelaten, volgde een nieuwe, ontnuchterende, bijna retorische, vraag: “Word jij soms niet ongelofelijk moe van jezelf?!” (Mijn antwoord zal ik achterwege laten..)

Het gekke is: ik was me er niet eens van bewust hóe sterk dit in mij aanwezig is. En dat terwijl het volgens mij dé oorzaak is van veel van mijn ‘listige levensvragen’. Er zit uiteraard nog een veel diepere laag onder (want dit komt ergens vandaan zegt de ongeschoolde psycholoog in mij), dus ik haal de schop vast uit de schuur om de onderste steen boven te krijgen.

(Met transit Pluto vierkant mijn Maan en vierkant mijn Pluto en conjunct mijn Zwarte Maanszone gaat dat ook wel lukken en de klankborden en spiegels kruisen natuurlijk ook niet voor niets nu mijn pad)

Wat ik al wel helder heb is dat, net als bescheidenheid, ondergeschiktheid de mens niet (let wel: níet) siert. Het is te gemakkelijk. Terwijl situaties er juist voor geen enkele partij helderder of simpeler op worden. Niemand heeft er baat bij als je niet voor jezelf durft te spreken. Sterker nog: de wereld wordt er niet mooier op. Er is geen sprake van eerlijkheid, duidelijkheid, eenvoud, respect en positiviteit. Niet naar jezelf. En dus ook niet naar een ander. En die ander krijgt vaak ook nog eens, stiekem, de schuld. Want jíj bent toch het slachtoffer?...

Ik heb mezelf nu de volgende opdracht meegegeven: stel jezelf de vraag: “word ik (!) er nu blij van?” en schrap daarbij (in eerste instantie) alle 'externe factoren'. Klinkt simpel, maar ik kan me niet herinneren wanneer ik zóiets moeilijks heb moeten doen.

Met dank aan PM, RR, JW en MvB.

Inner blessings, Marielle



Voetnoot: aangezien ik een persoonlijke reactie kreeg over volledig doorslaan, egoïsme, opstandigheid, sterallures, extreem en hautain gedrag, en omdat 'mam' mijn blog niet direct begreep, lijkt me een concreet voorbeeld op zijn plaats :) Nu lijkt het voor sommigen kennelijk wat rigoureus en extreem. Wat ik bedoel is in feite iets heel simpels:

PM aan de lijn. En PM had een document dat wel eens interessant zou kunnen zijn voor mij.

PM: wil jij dat document nu hebben?
IK: (weet dat PM al in bed ligt = externe factor) dat kan morgen ook wel
PM: dat vraag ik niet, wil jij het NU hebben?
IK: maar dan moet jij je bed uit, het kan echt wel wachten tot morgen
PM: hou toch eens op met denken voor een ander en zeg nou eens wat jíj wilt!

Dát bedoel ik. Een heel 'simpel en klein' voorbeeld. Maar dit gebeurt dus ook in grote, meer elementaire situaties. Op zich helemaal niet erg. Maar wél wanneer het gevolg is dat ik daardoor vragen als 'wat wil ík' en 'wat vind ík fijn' nu héél moeilijk, soms zelfs níet kan beantwoorden. Wat fluitenkruidje in haar reactie hieronder zo treffend en confronterend 'gebrek aan identiteit' noemt.

Daar wil ik dus heel graag aan werken. En dat heeft helemaal níets te maken met 'geen rekening meer willen houden met anderen'. Simpel samengevat wil ik eigenlijk gewoon zeggen: vergeet jezèlf niet, wanneer je rekening houdt met anderen. En nee.. ik ben geen heilige. Soms ben ik wel eens wat meer afwezig dan mensen lief is. Maar is dat niet wat anders?

“de vingerwijzing gods”

Er zijn mensen die vaker dan anderen ervaren ‘waarom heb ík dat nou weer?!’, die zich ‘anders’ voelen, vaker in uitzonderlijke situaties terecht komen,  het gevoel hebben in een patstelling terecht te zijn gekomen,  een gevoel van onrechtvaardigheid hebben, last van aanvangstwijfel hebben, uitzondering op de regel zijn en de ‘boel’ altijd onbedoeld weer op hun kop zetten, bij wie plannen geen zin heeft omdat alles toch altijd anders uitpakt en die het gevoel hebben altijd te Zoeken met een hoofdletter Z.

Wanneer je dat herkent bij jezelf is de kans heel groot dat er in je horoscoop een, zoals dat in de astrologie heet, jodfiguur, ongeaspecteerde planeet of een duet te vinden is.

Deze figuren staan over het algemeen voor  een uitzonderlijke talent, maar als je het niet weet of niet goed weet hoe je er mee om moet gaan, kun je er behoorlijk last van hebben. Meestal voel je je onzeker in datgene waar juist je enorme kracht ligt. Een ander herkent die kracht. Jij absoluut niet.

Een ander kenmerk is dat de tweede helft van je leven wat betreft benadering en activiteiten compleet anders verloopt dan de eerste. En dat je te maken krijgt met keerpunten. In alle opzichten. In je familie en in de maatschappij. Je bent de ‘aanslingeraar’ voor de oplossing..
Toen ik Karen er voor het eerst in de les over hoorde vertellen ging er een wereld van herkenning voor me open. Ik heb maar liefst drie duets in mijn horoscoop. Ik ben dan ook altijd al Zoekende (mijn oude weblog is één groot vraagteken met een hoofdletter Z) ;-) en ik heb het plannen laten varen, omdat alles toch altijd anders verloopt. En als ik zelf niet dacht ‘heb ik dat weer?!’ dan wees een ander mij daar wel op. Ook ben ik regelmatig de uitzondering op de regel.

Is zo’n figuur geactiveerd dan kan de turbulentie inzetten (ik vermoed dan ook dat tenminste twee van de drie knoppen om zijn). Mijn talent(en) heb ik nog niet ontdekt, maar dat ik ze heb is een ding dat zeker is ;-) De meegekregen tips zijn: leef in het NU, accepteer je lot en geef mee, pin je niet vast op planningen en bedenk dat Zoeken je doel is.

Hm.. lastig. 

Een troost: mensen met deze figuren zijn van grote betekenis en brengen verandering. De erkenning komt echter pas vaak na je dood. Ach.. daar kan ik wel mee leven.

Extraordinary searching blessings, Marielle