Gisteren was het wereldwijd π-dag. Vandaag is het Rik-dag. Niet wereldwijd. Maar wel met een impact die voor mij groter is dan dat. Op 15 maart, in het jaar 1973, werd Rik geboren. Rik, met wie ik sinds de kleuterschool in de klas zat. Rik, met wie ik later zou gaan trouwen. Rik, die mij bewees dat er meer is tussen hemel en aarde.
Het was zomervakantie 1988. De laatste zaterdag van juli zou hij gaan surfen met een vriendje van hem. Ze fietsten samen naar één van de vele plassen waarmee ons dorp was omgeven. Niet wetende dat het ook hun laatste zaterdag zou zijn; bij een onbewaakte spoorwegovergang benam de net voorbij gedenderde trein het zicht op de trein die van de andere kant kwam...
Toen ik het verschrikkelijke nieuws een dag later hoorde was het even alsof er ook een trein over míj heen reed.
Ik was er kapot van en kon de eerste dagen niets anders dan huilen. Zo ook op de dag voor zijn begrafenis. Huilend keek ik door mijn slaapkamerraam naar boven en praatte tegen hem. Ik snikte hoe verdrietig en boos ik was en ik smeekte om een teken als hij nu gelukkig was en het goed was ‘aan die andere kant’.
...
Het was indrukwekkend druk op zijn begrafenis. Na de begrafenis was er gelegenheid tot condoleren. In een lange rij stond ik te wachten, terwijl ik zocht naar woorden die ik kon zeggen tegen zijn vader, moeder, broertje en oma. Ik kon ze niet vinden.
Na een lange tijd was ik aan de beurt. Ik weet niet waarom, maar op dat moment keek ik op mijn horloge.
Het was 15:35 uur.
Zijn moeder en oma omhelsden me. Deze omhelzing had ik niet verwacht en ik schrok er een beetje van. Ik had ze alleen maar handen zien schudden. Met z’n drieën stonden we daar en zijn moeder troostte mij (..) met de woorden dat Rik gelukkig was in de hemel en dat daar veel wind was. Perfect om te surfen. Ik kon alleen maar knikken. En huilen.
’s Avonds toen ik naar bed ging keek ik op de klok die in mijn slaapkamer hing. De klok stond stil.
Op 15:35 uur.
Even voelde ik een enorme stilte. Ik pakte de klok van de muur en rolde de batterijen een kwartslag. De stilte werd doorbroken door het getik. De klok deed het nog minstens een jaar op diezelfde batterijen.
Memorial blessings, Marielle
maandag 15 maart 2010
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Hoi Marielle,
BeantwoordenVerwijderenWat een vreselijke ervaring, je beschrijving ervan geeft me kippenvel. Mooi hoe jij een teken van boven kreeg, hopelijk verzachtte dat de pijn een beetje x
Oh, ik krijg kippenvel... Wat een bijzonder verhaal.
BeantwoordenVerwijderenHoi Marielle,wat een vreselijke ervaring en mooi hoe je een teken van boven hebt gekregen.
BeantwoordenVerwijderenlieve groetjes Inka en André.
ze blijven altijd bij ons, degenen, die wij liefhebben.
BeantwoordenVerwijderensoms niet meer tastbaar, maar altijd aanwezig als we het maar willen zien:))
Sjonge Mariëlle, wat een tragedie heb jij meegemaakt en hoe knap heb je het hier opgeschreven. Ik sluit me bij Assaya aan. Degenen die we liefhebben, zullen altijd bij ons blijven en altijd met ons in verbinding staan. Als we ons ervoor openstellen. Vandaar dat teken met de klok, dat was een teken van verbinding, denk ik.
BeantwoordenVerwijderenLiefs Roelien
lieve allemaal
BeantwoordenVerwijderenvoor mij is het nu, naast een tragische, eigenlijk vooral nog een prachtige herinnering en zó'n bewijs dat er meer is tussen hemel en aarde. vanuit die thematiek heb ik dit verhaal al in 2007 geschreven voor het blad Paravisie. het is in het nummer van mei (2007) geplaatst. voor mij was het geen toeval, maar absoluut een teken van rik en van verbinding.
liefs, marielle
Ik denk dat ik begrijp wat je bedoelt, dat uit de herinnering van verdriet toch een mooi en waardevol gevoel kan ontstaan en dat het dat gevoel is wat je koestert.
BeantwoordenVerwijderenLiefs, Haagje
Triest en hartverwarmend tegelijk...
BeantwoordenVerwijderenMooi, dat Rik liet weten dat er 'meer' is!
Wow, dit is mooi :) Hoe een triestig verhaal zoveel schoonheid in zich kan hebben! Schitterend!
BeantwoordenVerwijderen23:42...mijn vader pleegde zelfmoord.
BeantwoordenVerwijderenen waarom?
rasmus.
Beste Marielle,
BeantwoordenVerwijderenHet zat hem in de tijd/klok dat je verhaal me ook zo aangreep.
Verder heeft het weinig raakvlakken.Dit hebben die jongens nooit gewild.Vind het een aangrijpend verhaal en hoop idd dat ze mooi kunnen surfen'daar'.
Het was niet erg netjes van me(vind ik),om niet
meer stil te staan bij het zeer trieste verhaal,van deze jongens en hoe het jouw heeft aangegrepen.
Nogmaals,het maakte gewoon iets los in me....sorry,sorry,sorry!
Ik zal geen reacties meer plaatsen.
Groeten van Rasmus.
Wat een mooi verhaal, prachtig hoe triest de gedachten erachter ook is.
BeantwoordenVerwijderenLiefs, Gadesha
Jeetje Marielle ,
BeantwoordenVerwijderenMooi verhaal !
Gr
Miranda