Ik pakte mijn fiets en trapte de wijde wereld in. De wijde wereld gegoten en besloten in Coelhorst. Dit kleine prachtige stukje wereld lag er op het eerste gezicht verlaten en donker bij. Ik moest hard trappen tegen de wind in en voelde haar ijzig koud tegen mijn voorhoofd en om mijn oren suizen. De miezerregen tintelde op mijn huid. Mijn al bijna drie maanden durende nieuwsgierigheid ging ik aan de wilgen hangen: ik sloeg een pad in wat ik al zo vaak links had laten liggen. Op het Natuurmonumentenbord was wel een tekst toegevoegd. Dat moest ergens in de afgelopen week zijn gebeurd dan. 'Verboden toegang voor onbevoegden' stond er nu bij. Geen idee waarvoor je bevoegd moest zijn. Ik voelde mij niet zo aangesproken.
Het was redelijk begaanbaar, maar veranderde al snel in een modderig pad. Mijn fietsbanden slipten weg in de drassige grond. Ik ging verder lopen en mijn schoenen veroorzaakten zompige zuigende geluiden. Het begon steeds harder te regenen en te waaien en de lucht werd donkergrijsblauw. Ergens in de verte hoorde ik mijn geheugen roepen dat ik dit pad al eerder bewandeld had. Maar ik wilde op verkenningstocht. Diep in gedachte liep ik stevig door. Mijn zintuigen namen het over. Op scherp. Ik snoof de geur van natte aarde en bladeren op. De natuur stroomde door mijn aderen en de regendruppels over mijn wangen. Vermengd met tranen. Ik kon er niets aan doen. Maar het was bevrijdend. En ik voelde me enorm verbonden.
Het pad liep dood. Althans, het pad kwam uit op een weidse akker waar ik weinig te zoeken had. Tenzij... had ik niet iets te zaaien? Zie, zo bevoegd als wat dus! ;-)
Bright windy blessings, Marielle
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Leuk dat je wilt bijdragen aan mijn weblog :)
Je kunt altijd reageren met Naam/URL (url kun je leeglaten)
Op de hoogte blijven van reacties na jou? klik op 'Aanmelden via e-mail'
Een fijne dag/nacht verder! Marielle