ons levenskompas

Na twee weken volledige rust, waarvan één week in een klooster, ben ik weer opgeslokt door het leven van alledag. Ik zit weer negen uur op kantoor en niet meer drie keer per dag in een een kerk om meditatieve en Christelijke liederen te zingen en lange tijd te mediteren. Ik sta weer in de file op de A4 in plaats van in de rij voor een bord eten. Mijn eten ligt weer op een porceleinen bord in plaats van op een plastic bord. Ik eet weer met een volledig bestek in plaats van alleen met een lepel. Ik slaap weer in een 2-persoonsbed in plaats van in een stapelbed in een barak. Ik leef niet meer in de mistige heuvels van Taizé, maar in hartje Den Haag. En de broeders in witte gewaden hebben weer plaats gemaakt voor gehaaide mensen in snelle pakken.

Mis ik de rust en de eenvoud? Ja. Maar...

ik heb de rust ook meegenomen. In mezelf. De week in het klooster was niet zweverig, maar zette me juist weer met beide benen op de grond. Een soort van hereniging met mezelf. Ik was mezelf de laatste maanden té veel voorbij aan het hollen.

Dat waren ook de voornaamste redenen dat ik besloot me een weekje terug te trekken in een klooster: rust en bezinning. Maar natuurlijk kwamen God en de Bijbel er ook ter sprake. Ik heb moeite met het vormen van een idee of beeld daarbij. Ik ben gereformeerd opgevoed, maar ga al jaren niet meer naar de kerk. Ik vond dat maar niets: mensen die met de ruggen naar elkaar zitten te luisteren naar de dominee op een preekstoel. Hoezo doe je dan iets samen?! Er is totaal geen interactie. Hoe kun je daar iets goeds mee doen? Eigenlijk was mijn visie: Ik ben een goed mens... en dat is voldoende.

En dan de verhalen uit de Bijbel. Al ben ik daar zelf heel vrij in opgevoed, sommige mensen leven letterlijk naar die verhalen en roepen bij alles: "Dat mag niet, want in de Bijbel staat..." Ga toch fietsen dacht ik dan. Die verhalen kùn je toch niet letterlijk nemen? Neem het simpele spelletje dat iedereen op de lagere school vast wel eens heeft gespeeld: in de kring fluistert de juf een zin bij één kind in het oor, dat fluistert het weer door, aan het einde van de kring kwam er een totaal andere zin uit. Hoe kunnen de verhalen in de Bijbel dan letterlijk te nemen zijn? Is de Bijbel op die manier ook niet heel erg beperkend?

Tijdens mijn week in Taizé leerde ik dat je het geloof toch ook als iets anders kunt zien. Als een relatie met God. De verhalen uit de Bijbel als liefdesbrieven en een kompas. Een mooi beeld. Al kwam, tijdens de meditatieve liederen en stiltes, in eerste instantie de gedachte bij mij op dat iedereen daar eigenlijk zat met hoop en met dezelfde verlangens. Allemaal zoekende. Maar dat niemand in zichzèlf durft te geloven. Dat er daarom een placebo is gecreëerd: God. Kunnen we hem ook gelijk de schuld geven wanneer er iets fout gaat.

Maar daar leerde ik mensen kennen die onvoorwaardelijk geloven. Zij zien ons niet als een grote poppenkast van God. We dragen onze eigen verantwoordelijkheid. En ook wij hebben niet alles zelf in de hand. Sommige dingen die gebeuren zijn ronduit klote, maar zij voelen zich altíjd gesteund. Een rotsvast vertrouwen. Niet alleen wanneer het uitkomt en het zo 'makkelijk' is, maar ook in zware tijden. Geen verwijten en geen 'waaróm-vraag'. Betekent dat dan dat ze alles maar gelaten over zich heen laten komen? Nee, juist niet. Het geloof en vertrouwen geeft hen juist die enorme 'vechtlust' en 'overlevingsdrang'. 'Survival of the Believers' :) Dat is toch prachtig?! Wat lijkt me dát heerlijk.

Toch... ik kan daar zelf nog steeds weinig mee. Ik geloof zéker in 'iets', in een hogere kracht. Maar ik kan daar nog steeds geen naam aan geven. En ik vraag me ook af of dat nodig is. Inmiddels geloof ik wel dat iedereen die in iets 'bovenzintuiglijks' gelooft, wélke naam je er ook aan geeft, niet de hóógte in moet denken door alleen maar te aanbidden en te vereren, maar de bréédte in, door krachten te bundelen met postieve gedachtes als vertrouwen en liefde (Geef 'God' een bredere troon om nóg comfortabeler op te kunnen zitten'). Alleen dan is weer de vraag: hoe geef je daar dan vorm aan als je wel in iets gelooft maar dat niet kunt benoemen?

Maar deze keer ervoer ik voor het eerst een saamhorigheid, een ongelofelijke energie en ontroering tijdens de diensten. Een geestelijke interactie als het ware. En ook al werd er een naam aan gegeven, een naam waar een boek en verhalen bij horen waar ik niet zo mee uit de voeten kan; ik vond het niet vervelend. Ik ervoer die saamhorigheid en bundelende energie overigens ook (misschien wel vooral) tijdens de vele gesprekken. En het is denk ik ook op vele manieren te creëren, met of zonder woorden. En het hoeft niet eens bij jezelf te beginnen. Je hoeft er alleen maar voor open te staan. Dan gaat de rest vanzelf.

Mij werd de vraag gesteld "Wat is dan jóuw kompas"? Ik kon daar niet zo 1-2-3 antwoord op geven. Maar die vraag hield me wel bezig. Mijn leven is tot nu toe niet verlopen zoals ik dacht dat het zou verlopen. Studie, werk, wonen en relaties: Niets van dat alles is op mijn 33ste zoals ik had verwacht dat het zou zijn. Eigenlijk ben ik heel erg zoekende naar mijn doel en ambities. Naar de wáre ik. Overkomt alles mij omdat ik geen kompas heb, of ís dat juist mijn kompas: gaan op je gevoel en zien wat er op je pad komt? Hoe teleurstellend, verwarrend of verrassend het ook uitpakte: leerzaam was het tot nu toe zéker.

(...)

Na twee weken volledige rust, waarvan één week in een klooster, ben ik weer opgeslokt door het leven van alledag. Ik zit weer negen uur op kantoor en niet meer drie keer per dag in een een kerk om meditatieve en Christelijke liederen te zingen en lange tijd te mediteren. Ik sta weer in de file op de A4 in plaats van in de rij voor een bord eten. Mijn eten ligt weer op een porceleinen bord in plaats van op een plastic bord. Ik eet weer met een volledig bestek in plaats van alleen met een lepel. Ik slaap weer in een 2-persoonsbed in plaats van in een stapelbed in een barak. Ik leef niet meer in de mistige heuvels van Taizé, maar in hartje Den Haag. En de broeders in witte gewaden hebben weer plaats gemaakt voor gehaaide mensen in snelle pakken. Mis ik de rust en de eenvoud? Ja. Maar...
En mijn conclusie ten aanzien van 'het geloof': die Kracht (...) huist in ons allen. Geloof dus óók in jezelf. Kén jezelf. Vertrouw op jezelf. Als we dát nu eens allemáál zouden doen... Met alle respect. Dan is de wereld volgens mij een stuk mooier. En het staat zelfs geen enkel ander geloof in de weg.

"Kies niet met je hoofd, maar met je hart. Je verstand is er om keuzes te begrijpen, niet om ze te maken"

(Dit heb ik al geschreven in 2007, op mijn andere (oude) weblog. Ik vond het tijdloos en nog steeds heel 'Marielle'. Daarom heb ik het ook hier op mijn kruimelpad geplaatst en valt het onder de categorie 'uit het stof') :)