nectar voor de zintuigen (live webcam kolibrie-nestje)

Dit is Phoebe de kolibrie. Haar nestje wordt al gefilmd sinds 2007. Ieder jaar legt ze 4 tot 5 keer eieren. Begin januari heeft ze twee eitjes gelegd. Beiden kwamen uit (Sassy en Storm), maar Storm heeft het helaas niet overleefd en overleed maandag 25 januari. (Is het beeld zwart? Kom ná 16:00 uur nog eens terug, dan is het weer licht) ;-)

Humming blessings, Marielle

hoe noten plus twitter voor tumult zorgden

Met een doosje notenmix naturel van de Plus, laptop en poes Yula nestelde ik mij zondagnacht in bed om nog even gezellig voor het slapen gaan te Twitteren. Al snel ging er iets goed mis.

Van top tot teen kreeg ik extreme jeuk, begon ik onbedaarlijk te trillen en te klappertanden en klapte ik dubbel van de buikpijn. Ik zwol helemaal op, inclusief mijn tong, en toen ik mezelf in de spiegel zag was alleen dát al reden genoeg om in de stress te schieten. De symptomen volgden elkaar in een razend tempo op en namen steeds extremere vormen aan. Mijn lijf deed mee. Kort samengevat.

Intussen heerste er ook onrust op Twitter. In mijn laatste tweets gaf ik namelijk aan dat er iets echt niet goed ging na het eten van noten. Waarna het stil bleef.

Klappertandend hing ik op het toilet terwijl ik amper nog kon nadenken. Ik belde John. Die kwam van ver, maar zijn stem horen was op dat moment al voldoende om me iets te kalmeren en me te doen beweren dat het al weer beter ging. Dus hing ik weer op... hem verdwaasd achterlatend aan de andere kant van de lijn.

Maar het ging helemaal niet beter. Ik zag mijn polsen, voeten, ogen en kin steeds meer opzetten en glanzend rood worden en kon alleen maar met grote ontzetting toekijken wat er gebeurde. Yula mauwend om mij heen drentelend.

De telefoon ging. Ik nam op. Mijn grote Twittervriend. Gealarmeerd door mijn tweets. Gierend, bibberend en met dikke tong kon ik naar mijn idee alleen nog maar onzin uitkramen. De andere kant had wel wat zinnigs te melden: overgeven en onmiddellijk de dokter bellen! Gelukkig was ik nog wel gehoorzaam ;-)

Ik moest met spoed langskomen bij de huisartsenpost. Of iemand me kon brengen. Dat kon dus niet. Had ik op dat moment besloten. Want ik kon niemand verzinnen die in de buurt was... Ik klappertandde dus maar dat het wel weer met me ging. Ze bleef aandringen dat ik langs moest komen. Ik zei dat ik het wel even aan zou zien en misschien straks zelf zou rijden. Dat moest ik dan zéker doen. Achteraf gezien eigenlijk best raar dat ze niet iemand naar míj hebben gestuurd..

Intussen op Twitter had de onrust ook extreme vormen aangenomen. Na druk overleg was besloten de politie van Utrecht en Amersfoort in te schakelen (...) De situatie werd uitgelegd ("ze heet Marielle, ze heeft noten gegeten, woont ergens midden in het land en ze heeft LinkedIn!"). De politie deed hard zijn best aan de hand van deze informatie uit te vinden wie ik was en waar ik op dat moment verbleef ;-)

Weer ging mijn telefoon. Het was inmiddels 2:00 uur geweest. Het overgeven had me iets rustiger gemaakt en ik wilde alleen nog maar slapen. Maar de stem aan de andere kant dwong me de auto in te stappen en NU naar de huisartsenspost te rijden. Iets minder gehoorzaam ben ik na nog enig getreuzel en nog steeds niet echt helder uiteindelijk toch gaan rijden. Met het bakje met boosdoeners in mijn tas en TomTom op schoot arriveerde ik om 3:00 uur precies bij het ziekenhuis.

Toen pas ergens zag ik op mijn mobiel de commotie op Twitter en meldde, op 't nippertje, mijn status. De politie hing nog aan de lijn en staakte de zoektocht. Ze zouden er een leercasus van maken: 'hoe iemand aan de hand van Twitter op te sporen' ;-)

In het ziekenhuis werd ik verwelkomd met 'Mevrouw Coenen zeker?' (het was óf mijn gezicht óf vrij rustig..) Ik kreeg pillen en de dokter mijn noten. Want ze had 'honger'. Ze was net uit bed gebeld, heel verkouden en vriendelijk. Maar ook redelijk laconiek. De symptomen waren dan ook weer in rap tempo afgenomen (overgeven was geen verkeerde actie geweest, laat dat een les zijn)

Na nog een kwartier te hebben gewacht in de nachtapotheek (een met tl-buizen verlichtte barak) was ik iets na 4:00 uur weer thuis. En al die tijd hadden twee bezorgde vrienden me telefonisch bijgestaan. Eindelijk mocht ik slapen!!

Mijn eigen huisarts was vervolgens iets minder laconiek. Een anafylactische reactie. Ik krijg een EpiPen met uitleg hoe te leven met een notenallergie en zo'n pen, een bloedonderzoek en een verwijzing voor de allergoloog.

Ik realiseer me (inmiddels) dat het slèchter af had kunnen lopen. Dus voortaan toch maar iets minder noten op mijn zang.

Nutty blessings, Marielle

Hahaha, ik móet nog echt even iets toevoegen aan dit verhaal!

Vandaag kreeg ik namelijk via Twitter een héél grappige biecht van @achterstevoren, de heldin die de politie belde:

@broodkruimels:
hahaha sorry ik moet lachen als ik aan die nacht denk, want moet iets opbiechten, het was al laat en ik had een feestje gehad

als je 0900 belt krijg je eerst de eigen regio politie, ik was zo gefocust op het scherm dat ik eerst heel debiel mijzelf

voorstelde als achterstevoren die meldde dat broodkruimels niet lekker was geworden. Waarop de centrale vroeg of ik wel helemaal lekker was!!!

een dag na de zonsverduistering

Afgelopen vrijdag (15 januari 2010) was er een zonsverduistering (de maan staat dan tussen de aarde en de zon in). Het was er één uit de sarosserie 12 Noord.

Iedere zonsverduistering behoort tot een sarosserie. Zo'n sarosserie kent een begin en een einde en duurt ongeveer 1000 jaar. Redelijk complexe materie. Bernadette Brady gaf aan iedere sarosserie een eigen astrologische betekenis. 12 Noord kreeg de volgende betekenis mee:

"Plotselinge kansen in je leven die om een grotere verantwoordelijkheid vragen. Deze verplichtingen kunnen in eerste instantie lastig zijn, maar uiteindelijk is het goed voor de harmonie of je gevoel van eigenwaarde".

Maar bijna altijd ervaren mensen tijdens een zonsverduistering (tijdelijk) het gevoel geen zicht meer te hebben op de toekomst (bij een maansverduistering wordt het verleden even een blinde vlek). Zonsverduisteringen zorgen ook voor tumult en crisisachtige omstandigheden. En aardbevingen en vloedgolven komen ook vaker voor rond zonsverduisteringen...

Mijn dag begon slecht: een dramatische wending op een forum dat me na aan het hart gaat, een heftige ruzie met iemand die me lief is, de gemeente die belde omdat ze hadden ontdekt dat ik niet meer op het adres woon waar ik nog sta ingeschreven, en mijn parkeervergunning die ik (als gevolg van) in moest leveren. Die laatste had ik net weer voor een heel jaar betaald en misschien zie ik er geen cent van terug. Mijn eigen schuld.

Maar toen ik aan het einde van de middag thuis kwam (ok, relatief begrip voor de scherpe lezer) vond ik een korte, leuke, maar ook heel spannende e-mail in mijn mailbox. En die zou wel eens tot de thematiek van Sarosserie 12 Noord kunnen behoren ;-) Na het weekend weet ik meer.

Sunny blessings, Marielle

PS: Mercurius loopt ook nog eens stationair en staat dus met zijn hakken in het kosmische zand. Vanaf vandaag gaat Mercurius weer recht lopen. Althans, dat hópen we natuurlijk ;-)

cirkels in de sneeuw

Maandagavond, -4º, acht vrouwen, zestien kaarsjes, sneeuw, bomen, een magische cirkel, mijn staf, de elementen, de windrichtingen, leed & lief. Dat waren de ingrediënten van een soort van verlaat, maar nog altijd even prachtig ritueel. Een ritueel van loslaten en verwelkomen. Daar kan ik wollig over doen en daar kan ik luchtig over doen ;-) Maar hoe dan ook viel er heel wat los te laten. Acht kaarsjes doofden. En het leed trok met de kou mee de aarde in. En er was ook heel wat te verwelkomen. Acht nieuwe kaarsjes gingen aan en symboliseerden onze wensen. Een warm welkom, waar we ons  aan konden opwarmen. Daarna gaven we elkaar de hand en maakten we de cirkel pas écht compleet. Een cirkel van vertrouwen, moed en beloftes. En toen was er thee met zoetigheid. Het was een heel bijzondere avond.

Releasing & welcoming blessings, Marielle

pauwenveren en favicons

Ik ben zo goed als naast een kerkhof opgegroeid. Dat is waarschijnlijk minder luguber dan het klinkt. Ik vond het in ieder geval niet eng. Het was een goede bodem voor mijn fantasie.

Vanuit mijn slaapkamerraam had ik zicht op de mooie bomen die daar stonden. Ik weet nu alleen niet of ik er zelf treurwilgen van heb gemaakt of dat het daadwerkelijk treurwilgen waren.

Af en toe zag ik mensen lopen. Meestal met gebogen hoofd. Om de teksten op de graven te lezen. Omdat ze verdrietig waren. Uit respect. Ik wist het nooit zeker. Maar bij iedereen hoorde een verhaal.

Maar het meest bijzondere van het kerkhof vond ik de pauwen. Vooral hun geschreeuw. Meestal heel vroeg in de ochtend en tijdens zonsondergang. Dat klonk heel mysterieus. Vooral ook omdat ik de pauwen zelf zelden zag.

Mijn jeugd heb ik kennelijk héél gelukkig doorgebracht ;-) waardoor ik bij het geluid van pauwen een intens gelukkig gevoel ervaar. Ik vind het een uniek en wonderlijk mooi geluid. Daarmee ben ik volgens mij een uitzondering.

Naast het feit dat pauwen(veren) prachtig zijn om te zien, geluk schijnen te brengen als je ze vindt en in oeroude volksverhalen & de Griekse mythologie voorkomen, brengen ze mij dus ook terug naar het begin van mijn huidige kruimelpad.

En dàt is de reden dat mijn favicon* een pauwenoog is (inmiddels niet meer) ;-)

 

Dazzling & sonorous blessings, Marielle

*) Wil jij ook zo’n
persoonlijke favicon (het icoontje dat voor de url van een website staat). Eentje die niet alleen zichtbaar is met Firefox. Maar heb je ook je weblog op Blogspot? Hieronder (klik op 'Meer lezen') heb ik beschreven hoe je dit doet.

op verkenning in vacatureland

Vandaag heb ik een sollicitatiebrief verstuurd waar ik nou ècht heel blij van word. En enthousiasme 'moet' je aanwakkeren. Dus bij deze een vreugdevuurtje op mijn kruimelpad. Je bent van harte welkom om het gezellig mee aan te blazen :)

Encouraging blessings, Marielle