maandag 21 juni 2010
a joyful & magic midsummer
I am the fire that burns within your soul
I am the holy light that fills and makes you whole
I am the flame within, that never dies
I am the sun that will ever arise
(Chorus)
Power of the sun, we honor you this night,
leap across the fire to keep our spirits bright
Power of the sun, fire in the night,
leave behind, that which blinds, to restore our sight
I am the fire that clears away the old
I am the holy light that guides you to your soul
I am the flame of love for which you yearn
I am the sun that will always return
maandag 7 juni 2010
de taal van je lichaam
De taal die je het meest eigen zou moeten zijn, maar soms zo moeilijk te verstaan is, of 'gewoon' genegeerd wordt. Om verschillende redenen...
Afgelopen twee maanden: ik had keelpijn die maar niet over ging. Die keelpijn had ik al sinds eind maart, vlak voor mijn verhuizing. Het was een virus (en dus geen ontsteking) en moest overgaan met rust.. Dat met die rust wilde tijdens en na mijn verhuizing niet zo héél goed lukken, dus de keelpijn bleef. Ruim een maand geleden ben ik daarom maar voor het eerst in mn leven begonnen aan anti-hooikoorts-pilletjes (Aerius) die ik na mijn laatste ziekenhuisbezoek mee had gekregen, want wie weet was mn lichaam wel gewoon aan het knokken tegen de hooikoorts en had het geen tijd en energie over om mn keelpijn te genezen (dat vond ik eigenlijk best heel mooi gevonden van mezelf) ;-). Direct daarna kreeg ik rare uitslag op mn lichaam die zich in een enorm tempo uitbreidde: rode niet-jeukende vlekjes, alsof ik de mazelen had. Dus ik stopte, ook op aanraden van de huisarts, met de pilletjes. Maar de hoeveelheid vlekjes bleef ook daarna alleen maar toenemen. Ik heb vervolgens maar gewacht tot mijn UMC-bezoek een week later (nog vanwege de notenallergie) en daar heb ik de vlekjes aan de huidarts/allergoloog laten zien - het bleek tot mijn grote verbijstering volgens haar eczeem. Een oude bekende. Die ik niet had herkend. Ik kreeg hormoonzalf mee, waarmee ik me twee keer per dag in moest smeren en waar ik niet blij mee was (maar waarmee ik op mn 18de binnen een week van mn eczeem af was, dus 'dan maar..') Ook werd er die dag bloed afgenomen om te kijken in hoeverre het eczeem in mn bloed aanwezig was en er werd een afspraak gemaakt bij het eczeemspreekuur, waar ik ook een maatschappelijk werkster toegewezen zou krijgen (niet alleen om mij te vertellen dat ik er ook met eczeem wezen mag, maar ook voor praktische tips hoe om te gaan met onrustige tijden) De allergie-krasjes-test waar ik eigenlijk voor kwam en het maken van een afspraak voor de provocatietesten werd uitgesteld vanwege mijn onrustige huid... Wel mocht ik weer beginnen met Aerius.
Ik heb mezelf drie weken lang twee maal daags ingesmeerd met hormoonzalf: de vlekjes bleven zich uitbreiden. Het kwam als oud psychisch zeer uit mijn huid kruipen en ik raakte in een soort blinde paniek. Maar ik moest en zou dit angstige gevoel en de herinnering aan wat eczeem met je doet gaan oplossen met positieve gedachtes en liefdevolle meditaties (daarover had ik het voornamelijk in mn blog ‘intentiewaarde’). Toch bleef er ergens iets knagen: er klopte iets niet.. Maar angst had helaas tòch nog de overhand en overschreeuwde, samen met de vlekjes en de oorsuizingen en duizelingen die zich ook hadden toegevoegd aan de algehele malaise, mijn intuïtie en gezonde verstand.
Totdat mijn keelpijn, die al die tijd was blijven sluimeren, weer enorm op kwam zetten. Toen pas werd ik wakker van mijn inwendige alarmbellen: die rode vlekjes hadden iets met mijn keelpijn te maken! Al vond ik het een vreemde combinatie, ik wist het ineens zo goed als zeker. Een paar dagen later kon ik bij de huisarts terecht. Ik vertelde hem van mijn UMC-bezoek, de diagnose, de hormoonzalf en mijn keelpijn en liet hem vervolgens mijn roodgevlekte lichaam zien. "Och meisje.. daar valt toch niet tegenop te smeren en zeker niet met hormoonzalf.. dit is helemaal geen eczeem?!". In mijn keel bleek een flinke keelontsteking te broeden... de virale infectie van maart was overgegaan in een bacteriële, en vanwege verwaarlozing was heel mijn lichaam hier slachtoffer van geworden.
Voor het eerst in mijn leven was ik blij met een antibioticakuur (deze keer was 'ie heftig: 4 maal daags een penicilline caspule) en alle bijkomende bijverschijnselen. Binnen drie dagen was ik van alle vlekjes (en de keelpijn uiteraard) af. De uitslag van mijn bloedtest was inmiddels ook bekend en ik werd gebeld door het UMC: het eczeem in mijn bloed was relatief laag. Goh.. Toen ik vertelde dat ik zelf al had geconstateerd dat het geen eczeem was en ik inmiddels aan de antibiotica zat, zei ze, werkelijk waar (!) "Ja toen je weg was vroeg ik me al af of ik je niet te snel naar huis had gestuurd met de diagnose 'eczeem', omdat het toch ook wel een bacteriële of virale infectie* had kunnen zijn. Ik had je er nog over willen spreken. Mijn excuses dat ik dat vergeten ben" (...) (* ze had er een duurder woord voor, maar dat weet ik niet meer, het rijmt op eczeem iig) ;-)
Waarom dit lange verhaal over mijn kwaaltjes? Omdat er een moraal in zit ;-) Luister naar je gevoel, je intuïtie en je eigen lichaam! Al klinkt dat stemmetje nòg zo ver weg. En zelfs als een arts je iets voorschrijft, neem het niet klakkeloos aan. Je weet echt zó veel meer dan je zelf soms vermoedt..
Healthy blessings, Marielle
Afgelopen twee maanden: ik had keelpijn die maar niet over ging. Die keelpijn had ik al sinds eind maart, vlak voor mijn verhuizing. Het was een virus (en dus geen ontsteking) en moest overgaan met rust.. Dat met die rust wilde tijdens en na mijn verhuizing niet zo héél goed lukken, dus de keelpijn bleef. Ruim een maand geleden ben ik daarom maar voor het eerst in mn leven begonnen aan anti-hooikoorts-pilletjes (Aerius) die ik na mijn laatste ziekenhuisbezoek mee had gekregen, want wie weet was mn lichaam wel gewoon aan het knokken tegen de hooikoorts en had het geen tijd en energie over om mn keelpijn te genezen (dat vond ik eigenlijk best heel mooi gevonden van mezelf) ;-). Direct daarna kreeg ik rare uitslag op mn lichaam die zich in een enorm tempo uitbreidde: rode niet-jeukende vlekjes, alsof ik de mazelen had. Dus ik stopte, ook op aanraden van de huisarts, met de pilletjes. Maar de hoeveelheid vlekjes bleef ook daarna alleen maar toenemen. Ik heb vervolgens maar gewacht tot mijn UMC-bezoek een week later (nog vanwege de notenallergie) en daar heb ik de vlekjes aan de huidarts/allergoloog laten zien - het bleek tot mijn grote verbijstering volgens haar eczeem. Een oude bekende. Die ik niet had herkend. Ik kreeg hormoonzalf mee, waarmee ik me twee keer per dag in moest smeren en waar ik niet blij mee was (maar waarmee ik op mn 18de binnen een week van mn eczeem af was, dus 'dan maar..') Ook werd er die dag bloed afgenomen om te kijken in hoeverre het eczeem in mn bloed aanwezig was en er werd een afspraak gemaakt bij het eczeemspreekuur, waar ik ook een maatschappelijk werkster toegewezen zou krijgen (niet alleen om mij te vertellen dat ik er ook met eczeem wezen mag, maar ook voor praktische tips hoe om te gaan met onrustige tijden) De allergie-krasjes-test waar ik eigenlijk voor kwam en het maken van een afspraak voor de provocatietesten werd uitgesteld vanwege mijn onrustige huid... Wel mocht ik weer beginnen met Aerius.
Ik heb mezelf drie weken lang twee maal daags ingesmeerd met hormoonzalf: de vlekjes bleven zich uitbreiden. Het kwam als oud psychisch zeer uit mijn huid kruipen en ik raakte in een soort blinde paniek. Maar ik moest en zou dit angstige gevoel en de herinnering aan wat eczeem met je doet gaan oplossen met positieve gedachtes en liefdevolle meditaties (daarover had ik het voornamelijk in mn blog ‘intentiewaarde’). Toch bleef er ergens iets knagen: er klopte iets niet.. Maar angst had helaas tòch nog de overhand en overschreeuwde, samen met de vlekjes en de oorsuizingen en duizelingen die zich ook hadden toegevoegd aan de algehele malaise, mijn intuïtie en gezonde verstand.
Totdat mijn keelpijn, die al die tijd was blijven sluimeren, weer enorm op kwam zetten. Toen pas werd ik wakker van mijn inwendige alarmbellen: die rode vlekjes hadden iets met mijn keelpijn te maken! Al vond ik het een vreemde combinatie, ik wist het ineens zo goed als zeker. Een paar dagen later kon ik bij de huisarts terecht. Ik vertelde hem van mijn UMC-bezoek, de diagnose, de hormoonzalf en mijn keelpijn en liet hem vervolgens mijn roodgevlekte lichaam zien. "Och meisje.. daar valt toch niet tegenop te smeren en zeker niet met hormoonzalf.. dit is helemaal geen eczeem?!". In mijn keel bleek een flinke keelontsteking te broeden... de virale infectie van maart was overgegaan in een bacteriële, en vanwege verwaarlozing was heel mijn lichaam hier slachtoffer van geworden.
Voor het eerst in mijn leven was ik blij met een antibioticakuur (deze keer was 'ie heftig: 4 maal daags een penicilline caspule) en alle bijkomende bijverschijnselen. Binnen drie dagen was ik van alle vlekjes (en de keelpijn uiteraard) af. De uitslag van mijn bloedtest was inmiddels ook bekend en ik werd gebeld door het UMC: het eczeem in mijn bloed was relatief laag. Goh.. Toen ik vertelde dat ik zelf al had geconstateerd dat het geen eczeem was en ik inmiddels aan de antibiotica zat, zei ze, werkelijk waar (!) "Ja toen je weg was vroeg ik me al af of ik je niet te snel naar huis had gestuurd met de diagnose 'eczeem', omdat het toch ook wel een bacteriële of virale infectie* had kunnen zijn. Ik had je er nog over willen spreken. Mijn excuses dat ik dat vergeten ben" (...) (* ze had er een duurder woord voor, maar dat weet ik niet meer, het rijmt op eczeem iig) ;-)
Waarom dit lange verhaal over mijn kwaaltjes? Omdat er een moraal in zit ;-) Luister naar je gevoel, je intuïtie en je eigen lichaam! Al klinkt dat stemmetje nòg zo ver weg. En zelfs als een arts je iets voorschrijft, neem het niet klakkeloos aan. Je weet echt zó veel meer dan je zelf soms vermoedt..
Healthy blessings, Marielle
Abonneren op:
Posts (Atom)
