En toen...

waren we ineens vier jaar verder. 

Zouden er nog mensen zijn die nu melding krijgen van mijn blog? Van mijn verlaten kruimelpad? Dat ik zo af en toe best mis, maar dat op mijn prioriteitenlijstje ergens op nummer vijf terecht is gekomen. Terwijl ik tot nu amper tot drie kom. Vanavond - ja ja, tijdens Mercurius retrograde ;-) - raakte ik geïnspireerd en type ik, opgekruld in mijn kuil op de bank, deze blog. En mocht je mij nu lezen en denken: "Hey! Marielle, broodkruimels! Daar is ze weer. Zou er nog wat spannends gebeurd zijn sinds haar laatste blog?", dan is mijn antwoord best wel "Ja!"

Ik verhuisde 1 april 2010 van de stal bij de boer naar de (anti-kraak) aanleunwoning in Soest. Daar ergens in Soest was ik gebleven. Maar met geen woord repte ik over de buurman. Die werkelijk waar custardsuiker bij me kwam lenen. Voor héérlijke crème brûlées, waar ik er ook eentje van kreeg. Hij zou ook een kattenladdertje voor me timmeren. Voor Yula. Maar dat kattenladdertje kreeg ik dan weer niet. Wel wat anders. Maar dat zag ik de eerste maanden totaal niet aankomen, nog compleet gehuld in mijn kluizenaarsgewaad.

Na de buurtpicknick (met alle anti-krakers) ontwaakte er iets en lag ik diezelfde nacht in bed plots te fantaseren dat hij op mijn deur zou kloppen en ... werd er daadwerkelijk op mijn deur geklopt. Door de buurman. Met een hopeloos nutteloze mededeling over een uiltje, waarna hij weer zijn eigen appartement instapte. En toen begon het pas echt. Een paar dagen later was onze eerste date een feit. We gingen samen naar de IKEA. En dan weet je dat het menens is.. (ik had een kast nodig, hij reed een stationwagen).

Enkele maanden later, op mijn verjaardag notabene, kwam het gevreesde bericht: de aanleunwoningen zouden worden gesloopt en wij (zo'n 60 man) moesten er uit. Een dikke domper. De mazzel was dat er al een week later op de Utrechtse Heuvelrug een idyllische soort van vervallen blokhut op twee bewoners stond te wachten. Aan de rand van de snelweg, het bos en een meer. Nog geen maand later sloten we in Soest voorgoed de deur en ging er letterlijk en figuurlijk een nieuwe deur open.

Het kattenladdertje kwam er dus niet. Wel twee kindjes (whaaa, ja, twee kindjes! een meisje van augustus 2012 en een jongetje van juni 2014). En ook het diploma voor mijn zesjarige opleiding psychologische astrologie / astrologische belevingstherapie. Wat vervolgens op nummer vier op mijn prioriteitenlijstje terecht kwam. Ook omdat mijn kijk op veel dingen de afgelopen jaren veranderde. Want dat zand op de Heuvelrug dat landt wel. En als kersverse moeder gaf (geef) ik mezelf ook weinig tijd om goed bodemonderzoek te doen en die nieuwe kijk eens opnieuw onder de loep te nemen. Maar.. tijden veranderen. Klokjes blijven tikken. Evenals mijn schrijvershart. Al moet díe rikketik wel weer even op gang komen. 

De blessings blijven vanaf nu achterwege, 

maar ook dit bloed kruipt waar het niet gaan kan. 

Tot een volgende blog. Wie weet wanneer en waarover :-)